Column in de Belgische krant De Morgen 

Je gelooft het niet! Ergens over de grens. In een bos bij Breda, het Mastbos, stond een grote wandelkaart, en op die kaart werd met groene stipjes aangeduid hoe de route van 'het rollatorpad' liep. Ik moest er even om glimlachen. De neiging om grapjes te maken is altijd ergens onderhuids aanwezig en werd bij deze onderdrukt. Ik had al eens gehoord van ludieke rollatorwedstrijden bij ons in Vlaanderen, maar dit was nieuw voor mij. Tegelijkertijd drong er iets anders door. Hoe was ik hier op uitgekomen? Waarom in Nederland wandelingen maken, terwijl ik in Zoersel leef en woon. Ze noemen de Kempen niet voor niets de parel aan de Dietsche kroon. Het is hier mooi en er zijn nog uitgestrekte bossen met de daarbij horende wandelpaden.

Wij gaan naar Nederland, omdat we een hond hebben. Rufus, de Airedale terrier. Een beest dat al eens wil loslopen. En geloof het of niet, maar de Nederlanders hebben daar een 'app' voor: DoggyDating. Met een website erbij. Die geeft haarfijn en nauwkeurig aan waar je je viervoeter kunt loslaten. Je kunt selecteren op aanwezigheid van waterpartijen en horeca in de nabijheid. En de route er heen. Sommige van die hondenlosloopgebieden worden zelfs gesponsord door fabrikanten van hondenvoer, en er hangen zakjesdispensers. Prima geregeld allemaal, toch? Niet? Nou ja?

Belgische slag

Hier in Vlaanderen hebben we hondenweides. Bent u daar al eens wezen kijken? Het zijn oplossingen. Niks mis mee, maar het blijft triest. Te klein, te deprimerend, in de meeste gevallen. Treurige schijtconcentratiekampjes noem ik dat.

Hier en daar heb je een gebied waar het oogluikend toegestaan wordt, maar daar houdt het - bij mijn weten - ook op. Want zelfs die zones worden bedreigd. Denk dan bijvoorbeeld aan de middenvijver op linkeroever. Heerlijke ruimte, maar kennelijk mag je je hond daar binnenkort ook niet meer los laten lopen.

Voor de rest is het allemaal met de Belgische slag. We laten onze beesten loslopen waar het eigenlijk niet mag. We krijgen daar GAS- en andere sancties voor. Er is continu gekanker - en terecht - op mensen die hun hond laten loslopen en niet onder controle kunnen houden, en voor je 't weet worden wandelingen, die ontspannen zouden moeten werken, stressfactoren voor iedereen. Inclusief het beest, dat dol wordt van het geroep en het gekrakeel.

Blije honden, blije baasjes

Niet zo in Nederland. In zo'n hondenlosloopgebied laten mensen hun hond vrij. Er wordt gelachen en gepraat met de onhandigheid van velen met hun beest, omdat andere honden duizend keer interessanter zijn dan de lekkerste beloningen. De dieren hebben het er naar de zin. De mensen ook.

Mensen die er met hun kinderen komen, weten dat het in eerste instantie om de honden te doen is. Het staat ook zo aangegeven. Wie dat een onaanvaardbaar risico vindt, die komt er gewoon niet. Resultaat? Minder ergernis, blije honden, blije baasjes.

Rollator

En hoe ga je om met vergrijzing? Bijvoorbeeld door rollatorroutes en rolstoelwandelpaden. Zo wordt het voor iedereen aangenaam. Op die rollatorpaden vind je geen loslopende honden, geen modderpoelen of slijkwegen en ook geen razend ambitieuze mountainbikers die zo'n rollator als een mogelijk te overbruggen hindernis zouden kunnen zien. Netjes geregeld voor iedereen.

Lees hier het complete artikel